Ήρθε κι έφυγε. Ούτε έφερε τίποτε μαζί της (που ελπίζαμε), ούτε πήρε τίποτε φεύγοντας (που φοβόμασταν). Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι απλά πέρασε για εκείνο το ουζάκι που υποσχέθηκε στον Σαμαρά; Η επίσκεψη Μέρκελ δεν μας άφησε τίποτε εκτός από συντρίμμια στο κέντρο της Αθήνας και μία ακόμη μεγαλύτερη τρύπα στην τσέπη μας (ποιος ξέρει πόσο κόστισαν οι 7000 αστυνομικοί που απέκλεισαν το κέντρο της Αθήνας, απλά και μόνο για να κάνει το ζευγαράκι ήσυχο τον περίπατό του).

Υπάρχει όμως και κάτι που θα πρέπει να μας μείνει από την προχθεσινή σαπουνόπερα. Και αυτό δεν είναι άλλο από το (ακατάλληλο για ανηλίκους) συμβάν με τον "διαδηλωτή" με την αδαμιαία περιβολή. Κάποιοι θεώρησαν ότι ήταν τρελλός ή επιδειξίας. Κάποιες τον βρήκαν νοστιμούλη και έκαναν πονηρές σκέψεις. Εμένα μου ήρθε στο μυαλό μία από τις πρώτες ταινίες που είδα στο σινεμά: “Ο Πόλεμος των Κουμπιών”.

Πρόκειται για την ιστορία των παιδιών δύο γειτονικών χωριών που επιδίδονται σε έναν περίεργο πόλεμο: όποιος άτυχος πέσει στα χέρια του εχθρού, χάνει τα κουμπιά, τις ζώνες, τις τιράντες του και επιστρέφει ατιμασμένος στο σπίτι του, όπου τον περιμένει και η τιμωρία από τους γονείς. Για να αφαιρέσουν κάθε πλεονέκτημα από τους αντιπάλους τους, τα παιδιά του ενός χωριού σκαρφίζονται ένα ευφυές σχέδιο: κατεβαίνουν στον πόλεμο χωρίς ρούχα, όπως τα γέννησε η μάνα τους, ώστε να μην κινδυνεύουν να χάσουν κουμπιά κλπ.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, δεν πρέπει να θεωρούμε τον πρωταγωνιστή του περίεργου επεισοδίου ως απλά έναν ακόμη εκκεντρικό, αλλά ως έναν πρωτοπόρο αγωνιστή που μας έδειξε τον μόνο σωστό δρόμο για να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Σε λίγο καιρό που θα έρθουν να σας ζητήσουν φόρους, χαράτσια, εισφορές, τεκμήρια κλπ, ακολουθήστε το παράδειγμά του και “ντυθείτε” αντίστοιχα. Μην τους αφήσετε να βρουν το... κουμπί σας!

Μόναχο, 11 Οκτωβρίου 2012

Άγγελος Κανλής